Tişta ku min xwest bikim, çi di vê cildê de û çi jî di du cildên berê yên argumana xwe de, tinekirina vê têgeha modernîteya gerdûnî ya yekane ye. Li gorî vê yekê min hewl da ku hebûna alternatîfa modernîteya serdest îspat bikim û ev alternatîf tevî hemû hewldanên çewisandin û dûrketinê jî hebûna xwe domandiye û bi hemû çarçowe û şêwazên xwe weke aliyekî dijber derketiye holê. Di dualîteya diyalektîk de dibe ku etîketa “şaristaniya demokratîk” neqediya be (şaristanî bi peyva serdem û hemdemî re hevwate ye (bi eslê xwe tê maneya modernîteyê jî çarçowe teşwîq bû), û her weha dema ku min li tevgerên ku hema hema bi dîrokê ve tijî bûne, mêze kir, ku bi cûrbecûr kombûn û koman ve girêdayî ne, ji Klan, eşîran, komên olî û yên din dil û mejiyê min qet qebûl nekirin ku van tevgeran wekî “barbar” binav bikim an jî wan wekî “reaksiyonên olî” bi nav bikim.
R.APO
